Rozdział 6

„My immortal”

Lizzie

Evanescence "My immortal"

„You used to captivate me,

By your resonating light,

But now I’m bound by the life you left behind”

Obudziłam się naga w moim łóżku, ale obok nie było już Gregora, mimo iż materac był jeszcze ciepły. Na poduszce leżała karteczka zapisana starannym, lekko pochyłym pismem. Przetarłam oczy i odczytałam:

Jestem na treningu.

Kocham Cię :*

PS. Słodko śpisz…

Uśmiechnęłam się, ale jednocześnie poczułam dziwne ukłucie gdzieś w środku. Po moich policzkach popłynęły łzy. Te okropne wyrzuty sumienia…

Kochałam go, a on mnie, a ja miałam go zniszczyć w najwredniejszym artykule jaki wyszedł spod mojego pióra.

Pozbierałam swoje ubrania i udałam się do łazienki. Wzięłam prysznic, aby przestać płakać i trochę się rozluźnić. Wytarłam się ręcznikiem, ułożyłam włosy i nałożyłam skromny makijaż. Wiedziałam, że cokolwiek się stanie muszę być silna.

Wyszłam z łazienki i wybrałam numer do szefa. Chciałam to odkręcić, miałam gdzieś, że nie dostanę awansu, chciałam po prostu, żeby zostało tak jak jest.

Moja komórka stała się jakby z ołowiu, każdy sygnał zdawał się ciągnąć w nieskończoność.

-Witaj, kochana!- usłyszałam.

-Dzień dobry- odpowiedziałam oschle.

-Czyżbyś miała jeszcze lepszy temat do artykułu?

-Nie, właściwie chciałabym poprosić, żeby pan nie publikował tego artykułu.

-Kochanie, to niemożliwe- odparł spokojnie.

-Ale to nie może być opublikowane!

-A to dlaczego?

-Ja… Po prostu… Proszę…- szepnęłam błagalnie.

-Nie!- uciął szybko.

-Dlaczego?- głos mi się łamał.

-Kochanie, to super temat, gazeta rozejdzie się jak świeże bułeczki, poza tym magazyn jest już w druku- wyjaśnił mi spokojnie, ale stanowczo. Nogi się pode mną ugięły i znów zaczęłam płakać.

-Jest pan najwredniejszym osobnikiem jakiego widziała ziemia!- ryknęłam so słuchawki.

-Przepraszam, kochanie…

-Nie jestem „kochanie”! Ma pan tego nie publikować!

-Musiałabyś zapłacić koszty… A wierz mi to nie są małe pieniądze.- nie mogłam zrozumieć, jak może być tak spokojny.

-Ale chyba można coś zrobić- odpowiedziałam już bez nadziei.

-Zawsze możemy dogadać się inaczej- zasugerował.

-Na to niech pan nie liczy…

-Hmm, kochanie, to widzę, że się nie dogadamy.

-To przynajmniej proszę o samolot do Austrii.

-Obelgami i sprzeciwem straciłaś pracę, przez co nie należysz już do redakcji i przykro mi, ale nie będę finansował twoich powrotów- rozłączył się bezceremonialnie, a ja osunęłam się na podłogę i znów płakałam.

----------------

Hejka! Już wróciłyśmy z Londynu, więc następne rozdziały pojawiać się będą w piątki :)

Miłego czytania. Pozdrawiamy Milka i Molly :*