Rozdział 8

„Shattered”

Gregor

Trading Yestarday „Shattered”

“And this day’s ending,

Is the proof of time killing all the faith I know,

Knowing the proof is all I hold”

Obudziły mnie krzyki dochodzące z korytarza. Rozpoznałem głosy trenera i mojego współlokatora. Zdziwiło mnie to, bo Thomas raczej dogadywał się z trenerem i nie sprzeciwiał mu się. Wziąłem tabletki, leżące na stoliku i wyszedłem na korytarz. Pointner uciął w pół słowa i odszedł, a Thomas patrzył na mnie jakoś dziwnie…

-Co jest?- zapytałem.

-Yyy… Nic- odpowiedział, ale wiem, że skłamał.

-O co mu znów chodziło?

-Nie ważne- odpowiedział i wszedł do pokoju. Już miałem wchodzić za nim, gdy kątem oka dostrzegłem gazety leżące na korytarzowym stoliku. Było to dziwne, bo trener nie pozwala nam czytać prasy w trakcie zawodów, już  nie mówiąc o igrzyskach. Najgorsze było to, że na okładce zauważyłem swoje zdjęcie z wielkim nagłówkiem „Co ma na sumieniu Gregor Schlierenzauer?”. Przez ułamek sekundy zastanawiałem się czy psuć sobie humor czytając to, ale stwierdziłem, że powinienem wiedzieć co o mnie piszą. Porwałem jeden egzemplarz i usiadłem na krześle w naszym pokoju hotelowym. Morgi brał prysznic, więc nie powinien mi przeszkadzać. Otworzyłem gazetę na odpowiedniej stronie i zacząłem czytać:

„Gregor Schlierenzauer (l.24), czyli jeden z atrakcyjniejszych skoczków narciarskich, reprezentant Austrii, wydaje się być wzorem do naśladowania dla młodych sportowców. Ale czy tak jest naprawdę? Czy matki naprawdę chcą, aby ich dzieci podążały tą samą drogą, co „Schlieri”?

Oto odpowiedź na to pytanie:

Głuchy na jedno ucho astmatyk może być z pozoru miłym człowiekiem, ale w takim razie jak wytłumaczyć fakt ataku słownego na naszą reporterkę, podczas pierwszego dnia jego pobytu w Soczi? Muszą też państwo wiedzieć, że Schlierenzauer nie ma czystego sumienia.

„Przez niego nie żyje moja córka!”- mówi nam Alexander Pointner, trener austriackiej kadry w skokach narciarskich. Przeanalizowaliśmy to i ustaliliśmy, że Pointner mówi prawdę. Po wielu latach okazuje się, że córka trenera Austriaków, była w związku z Gregorem Schlierenzauerem. Po dwóch latach skoczek postanowił bezceremonialnie zerwać z dziewczyną. Panna Pointner, załamana po rozstaniu postanowiła odebrać sobie życie. Smutna historia, która wstrząsnęła rodziną Pointner, podobno przeszła przez życie Gregora niezauważona.

Więc, czy ten nieczuły i niewychowany Austriak MOŻE BYĆ wzorem dla dzieci? Mam nadzieję, że odpowiedzieliśmy na to pytanie.”

Kiedy skończyłem, miałem łzy w oczach. Wszystkie wspomnienia wróciły, wszystko to, o czym chciałem zapomnieć. Smutek ustąpił miejsca złości, gdy uświadomiłem sobie kto to napisał. Upuściłem szmatławiec i wplotłem palce we włosy. Po moim policzku spłynęła słona łza. Już wiedziałem co zepsuła, czemu była smutna. Zniszczyła nas. Po prostu rozwaliła to, co nas łączyło. Ten artykuł był jak nożyczki, które przecięły łączącą nas nić. W tym momencie ktoś położył mi rękę na ramieniu. Odwróciłem się i ujrzałem Thomasa.

-Nie chciałem, żebyś to zobaczył- powiedział- Szczególnie dlatego, że wiem, że Lizzie nie jest Ci obojętna.

Westchnąłem ciężko, próbując opanować wściekłość, która powoli mnie ogarniała. „Przestań, nie zrobisz jej przykrości”, pomyślałem. „Kochasz ją”

Nie odpowiedziałem mu. Po prostu wstałem i wyszedłem z pokoju. Napisałem również szybkiego SMSa do Lizzie:

Możemy się spotkać pod moim hotelem?

Odpisała krótkie „Ok. J”. Jeszcze bardziej się wściekłem, kiedy zobaczyłem uśmiechniętą buźkę. Nie wiedziałem dlaczego tak mnie to zdenerwowało. Po prostu poczułem wściekłość. Wyszedłem na zewnątrz i oparłem się o ścianę i oddychając głęboko świeżym powietrzem. Powoli się uspokajałem… No, ale wtedy pojawiła się ona i całe zdenerwowanie wróciło. Lizzie zatrzymała się gwałtownie, widząc moją morderczą minę.

-Coś się stało?- zapytała, podchodząc do mnie powoli. Parsknąłem.

-Niezły artykuł- powiedziałem z goryczą.

Brunetka nagle zbladła, a jej oczy znowu zaszkliły się łzami. Coś ukłuło mnie w serce. „Czy na pewno chcesz, żeby ona płakała?” zapytało moje wspaniałe sumienie. Rozum krzyczał „Niech płacze, zasłużyła”, za to serce rozrywało się na strzępy, z każdą jej łzą coraz bardziej krwawiło.

-Gregor… ty nie rozumiesz…- powiedziała, a ja wybuchłem. Cały mój żal, smutek i wściekłość znalazły ujście i wpiły się w na tej małej, ślicznej istotce.

-NIE ROZUMIEM!?- ryknąłem, a Lizzie skuliła się.- wykorzystałaś mnie…- powiedziałem już ciszej, pozwalając, by głos mi się trząsł.- Myślałem, że mnie kochasz, że Ci na mnie zależy.

-Bo zależy!- krzyknęła łamiącym się głosem- Ty nie znasz… Nie wiesz, co się stało!

-Nie chcę wiedzieć. Po prostu nie chcę, Lizzie…

-Gregor- powiedziała moje imię z takim uczuciem, że moje krwawiące serce znów się odezwało. Ale nie odwróciłem się. Wróciłem do hotelu, zostawiając ją… Smutną, płaczącą. Samą…

No to się porobiło :) Mamy nadzieję, że trochę Was zaskoczyłyśmy i będziecie oczekiwać dalszego rozwoju akcji.

Całusy, Milka i Molly ;*