Rozdział 25

„Secrets”

Lizzie

One Republic „Secrets”

“So I’m gonna give all my secrets away.

This time, don’t need another perfect lie”

Wrzucałam do torby kolejne rzeczy, nieludzko gniotąc ubrania. Niespodziewanie natrafiłam na koszulkę Gregora, którą dał mi jeszcze w Soczi, a której do tej pory mu nie oddałam. Wtuliłam w nią twarz, pozwalając, aby delikatny, subtelny zapach mnie omotaj.

Uspokoiłam swoje ciało, zatrzymałam łzy. Wsunęłam walizkę z powrotem pod łóżko. Swoje kroki skierowałam do łazienki, gdzie obmyłam twarz zimną wodą. Czy mogłabym mu to teraz zrobić? Czy mogłabym wyjechać i zostawić go z tym wszystkim samego? Przecież obiecałam, że zawsze będę przy nim. Dałam mu wolną rękę, pozwoliłam, żeby samemu kontrolował swoje życie. Jeśli nie potrafi sam sobie poradzić, czuję się zobowiązana, żeby mu pomóc. Ale z drugiej strony, czy warto zostawać przy kimś, kto utapia niepowodzenia w alkoholu? Podobno z tego nigdy się nie wychodzi…

Co jeśli zostanę? Czy podołam temu trudnemu zadaniu? Co jeśli mi się nie uda? Sięgnę po kieliszek, sama sobie przybijając gwoździe do trumny? Patrząc, jak sięgamy dna, czy starczy mi sił, aby błagać o pomoc?

Nie mogę odejść. Oboje siebie potrzebujemy. „Jesteś słaba, Lizzie. Wiesz o tym” rozum zaczął sobie ze mnie drwić, ale postanowiłam słuchać serca. Serca, które zaczęło wyrywać się z piersi, gdy usłyszałam jak Gregor wchodzi do pokoju.

Popatrzyłam na siebie w lustrze. Wciąż ta sama twarz, a jednak zupełnie inna. Zmieniłam się, wiem o tym. Zmieniłam się przez niego. A może to był proces, w którym uczestniczyliśmy oboje?

Poczułam, że jestem gotowa, aby walczyć. O nas, o naszą przyszłość, nasze życie i szczęście.

Usłyszałam jęk bezsilności, dochodzący z pokoju. Bezszelestnie wyszłam z łazienki do pomieszczenia pogrążonego w mroku. Zobaczyłam Gregora, opierającego się czołem o drzwi, ukrywającego twarz w dłoniach. Płakał. Szczerymi łzami, wyrażającymi żal i smutek.

Zbliżyłam się powoli i położyłam lekko rękę na jego ramieniu. Odwrócił się gwałtownie. W jego oczach królował obłęd, ale zauważyłam też ulgę.

-Gregor…- wyszeptałam, przerażona jego stanem. Upadł na kolana, oplótł mnie desperacko ramionami i wyłkał:

-Wiem, że nawaliłem, ale wybacz mi, proszę… zabiję się jeśli Cię stracę…

-Gregor! Uspokój się! Porozmawiajmy…- szlochał jeszcze chwilę w moją bluzkę, ale w końcu wzięłam go za rękę i usiedliśmy na łóżku. Czułam, jak cały drży. Bałam się. Nie wiedziałam do końca, co się z nim dzieje. Wzięłam go w ramiona i głaskałam po włosach, tak jak robią to matki. A jego ciałem wstrząsnęła kolejna fala dreszczy. Płacz przerodził się w ciche krzyki. I teraz przestraszyłam się na dobre.

-Gregor, co się dzieje?- szepnęłam, lekko drżącym głosem.

-Nie wiem…- odpowiedział, patrząc mi w oczy. Był przestraszony, a na jego twarzy malowało się cierpienie.

-Coś Cię boli?- spytałam znowu, widząc jego krzywą minę.

-Nie…- odpowiedział, zatapiając się w moich ramionach. Powoli zaczął się uspokajać. A wraz z jego spokojem, moja dusza też odnalazła ukojenie. Pogładził mnie po policzku. Zamknęłam oczy, ale momentalnie poczułam jak jego ręka znów nerwowo drga.

-Boję się. Panicznie się boję- szepnął. Popatrzyłam na niego zszokowana.

-Czego się boisz?

-Wszystkiego…- otarłam samotną łzę, leniwie wydostającą się z jego oka, zmierzają do linii ust.- Nie wiem, czego się boję- ta druga odpowiedz zupełnie mnie zaskoczyła. Nie wiedziałam też, która z tych odpowiedzi jest gorsza. Gregor zmagał się z wewnętrznymi lękami, których sam nie potrafił określić.

-Spróbuj mnie zrozumieć… żyję w ciągłym strachu, nie wiedząc nawet czego się boję.

-Doskonale Cię rozumiem- powiedziałam, trzymając w dłoniach jego twarz i patrząc mu w oczy. Odetchnął z ulgą.

-Mów- rozkazałam mu delikatnie.- Opowiedz mi o tym.

-Nie potrafię się odnaleźć w codzienności. Czuję się, jakbym gnał na złamanie karku, nawet nie wiedząc dokąd- wypuścił powietrze z płuc i znowu się rozpłakał.- Nie śpię w nocy. Boję się zamknąć oczy. Czasem… czasem słyszę, jak szepczesz przez sen moje imię- popatrzył na mnie i uśmiechnął się smutno. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy. Trawiłam każde jego słowo i niestety utwierdzałam się w przekonaniu, że jest z nim bardzo źle.

-Mam takie wahania nastrojów, że czasem sam nie mogę uwierzyć. Muszę sam ze sobą walczyć, żeby nie wybuchnąć. Najgorzej jest na treningach. Atmosfera jest strasznie napięta. Pointner po tamtym zdarzeniu stracił cały nasz autorytet i teraz się na nas wyżywa.

-Gregor, kiedy to wszystko się zaczęło?- zapytałam.

-Kilka tygodni przed Igrzyskami. Tylko, że wtedy miałem to gdzieś. Nie zwracałem na to uwagi, nic nie czułem. Dopiero kiedy zacząłem znów prawdziwie kochać, poczułem, że przecież nie mogę tak żyć… ale to wszystko się nasilało, a ja… ja jestem coraz bardziej zmęczony.

-Czy to ten sezon tak Cię zmęczył?- zapytałam. Otwierał już usta, zapewne aby zaprzeczyć, ale zwiesił tylko głowę.- Powiedz, czy wolałbyś być teraz w Austrii?

Pokręcił twierdząco głową i przytulił mnie.

-Moglibyśmy się ukryć, odpocząć, nacieszyć sobą- wyszeptał mi do ucha.

-Wyjedziemy… ale myślę, że powinieneś udać się do jakiegoś specjalisty- zaczęłam powoli, bojąc się jak zareaguje.

-Nie jestem chory- mruknął.

-Mylisz się, Gregor. Nie bój się do tego przyznać. Ja… ja… też tak kiedyś miałam…- szepnęłam. Wspomnienia, które myślałam, że są tak odległe, znów zraniły moje serce.

-Ty?- zapytał zaskoczony Gregor.

-Nigdy nie byłam herosem, idącym przez życie z uśmiechem na ustach.

-Opowiesz mi o tym?- drążył nadal. Mimo iż wiedziałam, że otwieram stare rany, postanowiłam, że nie będę trzymać tego przed nim w tajemnicy.

-Kochałam kiedyś kogoś, kogo nie powinnam kochać…- zaczęłam. Gregor wpatrywał się we mnie uważnie.- Krzywdził mnie, ale ja ślepo za nim podążałam. Aż poczułam, że sięgam dna. Na szczęście Kamil był wtedy przy mnie. Gdyby nie on, mogłoby mnie już nie być na świecie. Tak, Gregor- dodałam, widząc jego zdziwioną minę- tamten wybryk w Soczi to nie był mój pierwszy raz.

Gregor z trudem przełykał ślinę. Zauważyłam, że jest w jeszcze większym szoku.

-Z doświadczenia wiem, że najlepiej szybko z tego wyjść, bo w końcu to Cię zniszczy.

-Pójdę- powiedział stanowczo. Uśmiechnęłam się szczerze i pocałowałam go w usta.

-Mogę jeszcze o coś spytać?

-Pytaj.

-Co to znaczy, że Cię krzywdził?- spojrzał mi w oczy, a ja westchnęłam. Bałam się, że może postawić takie pytanie. Wtuliłam się w jego tors i cicho pisnęłam:

-Bił mnie.

Gregor poruszył się niespokojnie i jeszcze mocniej mnie przytulił.

-Siedzi w więzieniu?- spytał znowu.

-Nie wiem. Może ktoś w końcu złapał go z narkotykami.

-Czy… ty…

-Nigdy nie brałam. To był częsty temat naszych awantur- powiedziałam, przypominając sobie namowy mojego byłego i każdy nowy siniak, z każdym moim „nie”.

-Mogę jeszcze o coś zapytać? Już więcej nie będę- powiedział, wyraźnie czymś speszony.

-No, wyrzuć to z siebie- zachęciłam go.

-Byłaś kiedyś z Kamilem? No wiesz… jako… chłopak i dziewczyna?

-Co?! Nie! Kamil jest tylko, a może aż, moim najlepszym przyjacielem. Kochamy się, ale tak jak kocha się rodzeństwo. I nigdy nawet nie myśleliśmy o byciu razem- odpowiedziałam, zgodnie z prawdą. Gregor uśmiechnął się i pocałował mnie.

-Napędziłaś mi niezłego stracha… myślałem, że naprawdę mnie zostawiłaś.

-Następnym razem to zrobię.

-Nie będzie następnego razu- powiedział stanowczo.

-Obyś miał rację. Nie chcę się znów pakować w takie bagno, jakim jest alkohol.

-Już będę grzeczny, obiecuję- powiedział i ułożyliśmy się do sny. Gregor zasnął prawie natychmiast i miałam nadzieję, że zasnął bez ciężkiego serca i że jest to efektem naszej rozmowy. Wtuliłam się w niego i zamknęłam oczy.

---------------------------

No, trochę zaczęło się wyjaśniać. Do przeszłości Lizzie pewnie jeszcze nie raz wrócimy ;)  

Będziemy ich jeszcze męczyć dość długo.

Mamy nadzieję, że się podoba?

Całusy, Milka i Molly :***