Rozdział 18

„Your song”

Lizzie

Ellie Goulding “Your song”

“And you can tell everybody, this is your song.

It maybe quite simple but now that it’s done.”

Rodzina Gregora okazała się być bardzo miła. Pomimo tego, że na początku jego rodzice chyba mnie nie polubili, to później chyba się przekonali.

Obudziłam się około godziny 8 rano. Schlierenzauer jeszcze spał. Trening zaczynał się o 10.00, więc stwierdziłam, że dam mu pospać. Wzięłam szybki prysznic i włożyłam luźną koszulkę z krótkim rękawem i dżinsy. Spojrzałam ze smutkiem na bandaż, który wciąż oplatał mój nadgarstek. Jak mogłam chcieć umrzeć? Jak mogłam chcieć opuścić wszystkie kochane przeze mnie osoby? To, co zrobił mi Pointner było straszne, ale jak mogłabym zostawić Gregora? Cieszyłam się, że Schlieri powiedział, że zapisze mnie do psychologa. Było mi to potrzebne. Wyszłam z łazienki i podeszłam do ciągle śpiącego Gregora. Pocałowałam go delikatnie we włosy.

-Czas wstawać- powiedziałam cicho. Mruknął coś niezrozumiale i przekręcił się na drugi bok. Westchnęłam i usiadłam na łóżku obok niego. Pogładziłam go po policzku.

-Gregor, obudź się- otworzył lekko oczy.

-Ale czemu?- zapytał jakby był pięciolatkiem.

-Czy mi się dobrze przypomina, że masz dzisiaj trening?- zapytałam. On w odpowiedzi złapał mnie w talii i przycisnął do siebie tak, że znalazłam się na nim. Obdarzył mnie delikatnym pocałunkiem.

-Nie chcę nigdzie jechać- mruknął.- Chcę zostać z Tobą.

-Nie ma mowy- powiedziałam, po czym sturlałam się z niego i położyłam obok.- Musisz być na treningu. Poza tym ktoś musi mnie zawieźć do pani psycholog, którą mi załatwiłeś.

-No ale…- westchnął i zrzucił z siebie kołdrę.- Dobra. Ale jak skończysz, to przyjdziesz na trening?

-Gregor- mruknęłam nieprzekonana.- Ale… on…

-Spokojnie- powiedział, momentalnie biorąc mnie w ramiona.- Nic Cie się nie stanie. Nie pozwolę na to.

-Przecież ty będziesz trenować. Możesz nie zauważyć jeśli…

-Morgi nie trenuje- przerwał mi.- Poproszę go, żeby się Tobą zaopiekował, hmm?

-Dlaczego?- zdziwiłam się. Przecież na Igrzyskach dobrze mu szło. Chociaż…

-To przez ten wypadek… Postanowił zakończyć sezon wcześniej.- mruknął trochę zasmucony. Rozumiałam go. Thomas jest nie tylko wybitnym sportowcem, ale też niezawodnym przyjacielem.

Położyłam rękę na jego ramieniu i uśmiechnęłam się pocieszająco. Odwzajemnił gest i pocałował mnie w czoło. Wstał i wyszedł do łazienki. Zaczęłam się podświadomie obawiać spotkania z psycholożką, ale miałam pewność, że mi to pomoże.

Uśmiechnęłam się mimowolnie, kiedy zobaczyłam Gregora wychodzącego z łazienki. Miał na sobie tylko przyduże, szare spodnie od dresu. Obserwowałam go, kiedy szukał jakiejś koszulki. Poszczególne mięśnie napinały się i rozluźniały, gdy schylał się i przerzucał ciuchy. „On jest mój”- przeszło mi przez myśl.-„Mój. Tylko mój i niczyj inny.”

Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.

-Z czego się śmiejesz?- usłyszałam pytanie.

-Nie śmieję się. Tylko się uśmiecham- mruknęłam. Schlieri przewrócił oczami.

-Na jedno wychodzi. O co chodzi?

-Myślę tylko o tym, jakie ma szczęście- odpowiedziałam. Gregor spojrzał na mnie z rozbawieniem.

-Szczęście? Trafiłaś na najbardziej egoistycznego dupka, na jakiego miałaś nieszczęście trafić- powiedział, siadając obok mnie. Roześmiałam się cicho i przytuliłam do niego.

-Może. Ale jesteś moim egoistycznym dupkiem. I kocham cię- wymruczałam w koszulkę, którą przed chwilą założył. Objął mnie ramieniem.

-Ja Ciebie też kocham. Najbardziej na świecie.

XXX

Budynek, w którym za chwilę miałam zwierzać się ze swoich problemów, nie wyglądał zachęcająco. Był duży, szary i nieprzyjazny.

-Mam nadzieję, że nie wygląda to tak samo w środku- mruknęłam so Gregora, wyglądając zza szyby samochodu.

-Dasz radę?- zapytał, patrząc na mnie z troską.

-Pewnie. Przecież oni są po to, żeby mi pomóc, no nie?- uśmiechnęłam się. Może moje zachowanie nie pokazuje, że obeszło mnie to, co się stało, ale tak na prawdę w środku byłam rozbita. Na małe kawałeczki. Czułam, że Gregor o tym wie. Że próbuje mi pomóc. Ale ja się zamykam przed osobami bliskimi. Staram się być twarda. Ani Gregor, ani Kamil, ani Ewa nic ze mnie nie wyciągną. Lecz osoba zupełnie obca da radę otworzyć te drzwi, które tak skrzętnie zamykałam przed  światem. Nic nie poradzę. Tak po prostu jest.

Pocałowałam Schlieriego w policzek i wysiadłam z samochodu.

Miałam tylko jedno postanowienie- nie będę płakać. Nie rozpłaczę się przy obcej kobiecie.

XXX

Cholera. Łzy płynęły strużką po moich policzkach. Cały mój misterny plan poszedł… daleko.

Szłam powoli chodnikiem, zmierzając na Bergisel. Miałam wezwać taksówkę, ale stwierdziłam, że przejdę się i pozwolę łzom wyschnąć. Pani psycholog była naprawdę miła i rozumiała każdy mój ruch. Poradziła mi, abym nie ukrywała się przed przyjaciółmi, bo oni chcą dla mnie jak najlepiej. Wzięłam to sobie do serca i postanowiłam, że po powrocie do domu, zadzwonię do Stochów.

Kiedy dotarłam na skocznię, rozejrzałam się zaniepokojona, ale Pointner stał przy rozbiegu, więc miałam drogę wolną na trybuny, gdzie zobaczyłam Morgiego.

-Cześć- powiedziałam do blondyna, kiedy tylko podeszłam. Thomas spojrzał na mnie z uśmiechem.

-Hej, Mała- skrzywiłam się na słowo „mała”. Do tej pory jedynie Kamil odnosił się do mojego wzrostu, ale on zastępował rażący mnie wyraz „mała”, „skrzatem”.

-Nie mów do mnie „mała”- powiedziałam, po czym pacnęłam go lekko w głowę.

-Robi się, Krasnalu- wyszczerzył się, a ja spojrzałam wymownie w niebo.- Dlaczego płakałaś?- tym pytaniem zbił mnie z tropu. Myślałam, że nie będzie tego widać, aż tak bardzo.

-Zbyt dużo razy widziałem jak płaczesz, żebym teraz miał się na tym nie poznać, Krasnalu- powiedział, widząc moje zdezorientowanie.

-Byłam u psycholog a- powiedziałam.- Wiesz w jakiej sprawie.- mruknęłam, pocierając przy tym nadgarstek. Kiwnął głową na znak, że rozumie. Teraz ja postanowiłam zadać pytanie.

-Dlaczego nie trenujesz?- spojrzał na mnie ze smutkiem i westchnął ciężko.

-Boję się- szepnął ledwie słyszalnie.- Chciałbym skakać. Nawet bardzo. Ale… nie potrafię. Boję się. Po prostu.

Rozumiałam go. Ma prawo być przerażonym. Przecież ma córkę i pewnie chciałby do niej wracać z każdego konkursu. Ale nie ma pewności. Nigdy nie ma, a on już może jej mieć najmniej. Po tylu strasznych wypadkach, których doświadczał…

Trąciłam go lekko ramieniem.

-Ej, będzie dobrze. Obiecuję!

-Jak możesz mi obiecać coś takiego?

-Mogę. Bo wiem, że będzie dobrze.

-Jesteś wróżką?

-Nie, krasnoludkiem.- mruknęłam, a on roześmiał się radośnie.

Nagle usłyszałam głośne:

-TATUUUUUUUŚ!- odwróciłam się i zobaczyłam małą dziewczynkę o blond włoskach i niebieskich oczkach, biegnącą w naszą stronę. Kątem oka ujrzałam kobietę, która wycofywała się w stronę samochodu. „Pewnie była Thomasa”, pomyślałam.

Morgi zerwał się na nogi i porwał w objęcia dzieciaka.

-Lilly, kochanie!- krzyknął, przytulając się do niej.

-Tęskniłam za Tobą, tatusiu- powiedziała malutka, a potem spojrzała na mnie z nieukrywaną ciekawością.

-To Twoja nowa dziewczyna?- zapytała. Thomas zrobił się czerwony na twarzy.

-Nie, Słonko. To jest Lizzie. Dziewczyna wujka Gregora- odpowiedział, na co Lilly wyrwała się z jego uścisku i podbiegła do mnie.

-Będziesz moją ciocią?- zapytała, patrząc na mnie tymi swoimi dużymi, niebieskimi oczami. Zarumieniłam się.

-Mam nadzieję, że kiedyś tak- mruknęłam, a Lilka przytuliła się do mnie mocno.

-Kocham Cię, ciociu- powiedziała cichutko, a mnie łzy wzruszenia napłynęły do oczy.

-Tez Cię kocham, Liluś- odpowiedziałam, również ją przytulając.

-Widzę, że się lubicie- usłyszałam dobrze mi znany głos. Odwróciłam się i zobaczyłam szeroko uśmiechającego się Gregora. Jednak w jego oczach coś błysnęło. Zazdrość? Nie, na pewno mi się przewidziało.

Mała oderwała się ode mnie i krzycząc „Wujek Gregor”, rzuciła się w ramiona mojemu chłopakowi. On przytulił małą Lilly i poczochrał jej włoski.

-Cieszę się, że Cię widzę, malutka- powiedział, czym wywołał na małej buz ince szeroki uśmiech.

-Odwiedzisz nas kiedyś, wujku? Ale weź ze sobą Lizzie!- powiedziała, kiwając zawzięcie główką.

-Oczywiście, że do Was wpadniemy- obiecał.- Ale teraz zabieram Lizzie do domu, dobrze?- zapytał, wyciągając do mnie rękę. Lilly nie była zachwycona, ale wyraziła zgodę.

Pożegnawszy się z Morgensternami, udaliśmy się do samochodu. Gdy wsiedliśmy do niego, zauważyłam, że Gregor jest jakiś spięty. Nie namyślając się długo, pocałowałam go w policzek i powiedziałam:

-Kocham Cię- nie spojrzał na mnie, bo skupiał się na drodze, ale na jego twarzy rozkwitł uśmiech.

-Też Cię kocham.

----------

No i mamy kolejny rozdział. Mamy nadzieję, że jesteście zadowolone z długości ;) I, jak zwykle, piszcie jak wam się podoba ;)

Całusy, Milka i Molly ;***