Rozdział 20

„We are Young”

Lizzie

Fun “We are young”

“So let’s rise a toast,

Couse I found someone to carry me home”

Czekałam na niego w samochodzie. Musiał jeszcze coś załatwić. Chyba kłócił się z Pointnerem, o to, że nie będzie go na treningu. Czułam lekkie wyrzuty sumienia, że to przeze mnie, no ale z drugiej strony miał przecież prawo do dnia wolnego.

Uśmiechnęłam się do niego, kiedy wsiadł do samochodu. Gregor odwzajemnił mój gest i ścisnął moją rękę.

-Wszystko w porządku?- zapytał, a w jego głosie słychać było troskę. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem, podczas gdy on wycofywał auto z podjazdu.

-O co Ci chodzi?- odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Nie patrzył na mnie. Obserwował drogę.

-No… chodzi mi o… wczorajszą  noc.- powiedział, po czym zarumienił się. Na ten widok parsknęłam śmiechem. Zmroził mnie spojrzeniem.

-A co? Nie podobało Ci się?- zapytałam, ocierając łezki, które przez śmiech, popłynęły z moich oczu. Gregor przewrócił oczami.

-Wręcz przeciwnie. Bardzo mi się podobało, ale… martwię się o ciebie…

-O mnie? Dlaczego?- byłam zdziwiona. Nie potrafiłam pojąć, o co mu chodzi.

-Nie mogę pozbyć się myśli, że nie powinienem Ci tego robić tak szybko po… tym… incydencie- spojrzał na mnie. W jego oczach zobaczyłam przebłysk strachu w tym morzu troski. Sięgnęłam po jego rękę i uścisnęłam ją.

-Nie zadręczaj się. Ja tego chciałam. Nie ważne, co inni ludzie chcieli mi zrobić. Ty nie jesteś nimi, a ja Cię kocham- powiedziałam, po czym wychyliłam się i pocałowałam go w policzek.

Całe trzy godziny drogi z Fulmpes do Linzu upłynęły nam niezwykle szybko. Gregor jeździł jak wariat, więc siedziałam wbita w fotel przez większość podróży. Rozmawialiśmy o rzeczach ważnych i mniej ważnych. Jednak te drugie miały znaczną przewagę.

Kiedy w końcu dotarliśmy do Linzu, poprowadziłam Gregora w kierunku mojej kamienicy. Gdy do niej dotarliśmy, spojrzałam na mojego chłopaka z niepewnością. To będzie koszmar…

-Może zostaniesz tutaj?- zapytałam. Zmarszczył brwi.

-Dlaczego?- w jego oczach zobaczyłam przebłysk niepewności. Przewróciłam oczami.

-Mam współlokatorkę, która jest… eee… psychofanką skoków i samych skoczków- powiedziałam, szczerząc zęby. Gregor parsknął śmiechem.

-Aż tak?- zapytał. Pokiwałam twierdząco głową. Wzruszył ramionami i pociągnął mnie w stronę drzwi.

-Chciałbym to zobaczyć- powiedział, a ja westchnęłam zrezygnowana. Weszliśmy do budynku i ruszyliśmy w stronę schodów.

-Brak windy? Kocham to…- skomentował Gregor.

-A czego się spodziewałeś po takim budynku?- zapytałam, a on wzruszył ramionami.

Mieszkałam na trzecim piętrze, ale dotarliśmy tam w miarę szybko. Stanęłam przed drzwiami mieszkania i spojrzałam jeszcze raz na Schlierenzauera.

-Jesteś pewien, że nie chcesz zaczekać w samochodzie?- zapytałam, a on uśmiechnął się.

-Przestań, przecież na pewno nie jest tak źle.

-Oj, zdziwisz się- mruknęłam i wsunęłam klucz do dziurki. Drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem. „Proszę, żeby jej nie było…”, modliłam się, ale po chwili usłyszałam donośny, kobiecy głos:

-Kto tam?- westchnęłam cicho.

-To ja, Lizzie- odpowiedziałam, a po chwili przytulała mnie wysoka blondynka, Ana.

-Boże, Lizzie! Gdzie ty byłaś? Miałaś zadzwonić i co? Martwiłam się o ciebie!- wykrzyczała mi w twarz. Na szczęście nie zauważyła, kto ze mną przyszedł.

-Przepraszam Cię, Ana. Ale masz już mnie teraz z głowy. Wyprowadzam się…- mruknęłam.

-Co? Do kogo?- zapytała, marszcząc brwi.

-Do mojego chłopaka- powiedziałam, wskazując ręką Gregora, który stał w drzwiach.

Otworzyła szeroko oczy i gapiła się na niego, jak cielę na malowane wrota.

-Ale… przecież to… O Mój Boże!- westchnęła, po czym osunęła się na podłogę.

Złapałam ją w pasie, a Schlieri pomógł mi wpakować ją na łóżko. Spojrzeliśmy po sobie i parsknęliśmy śmiechem.

-Nie było tak źle…- mruknął Gregor, kiedy ja zaczęłam wyjmować resztki ubrań z szafy.

-Uważaj, może się jeszcze obudzi- zaprosiłam z wesołym uśmiechem. Ja na zawołanie moja prośba się spełniła, bo Ana zerwała się nagle na równe nogi.

-Lizzie… posłuchaj mnie… czy ty wiesz, kto to jest?- zapytała powoli, wskazując na Gregora.

-No tak. Mój chłopak- powiedziałam z rozbrajającym uśmiechem.

-Czy ty wiesz, czym on się zajmuje?- zapytała.

-Studiuję- odparł Gregor, obejmując mnie w pasie.

-Studiujesz?- Ana wyglądała na zmieszaną.

-Tak, jestem na drugim roku. Studiuję fotografię- odparł.

-Więc przepraszam… musiałam Cię z kimś pomylić.

-W porządku- Gregor wyglądał na rozbawionego.

-Ja już jestem gotowa- oznajmiłam, trzymając w ręku zapakowaną torbę i popychając nogą pudło pełne książek. Schlieri cmoknął mnie w czubek głowy.

-Jedźmy do domu- powiedział po czym zabrał karton i wyszedł z mieszkania. Zdążyłam pomachać Anie, zanim drzwi się zatrzasnęły.

Kiedy znaleźliśmy się w samochodzie, oboje wybuchliśmy śmiechem.

-Zabierz mnie do domu, studenciku- powiedziałam, a Gregor pocałował mnie.

-Dobrze, skarbie- wymruczał w moje usta, pomiędzy jednym pocałunkiem, a drugim.

A kiedy skończyliśmy, ruszyliśmy do domu.

Naszego domu.

------

Ostatni taki słodki rozdział. W następnym to, niemal idealne szczęście się zakończy :D

Jak żyjecie po pierwszym tygodniu nauki? My mamy już tyle roboty, że nie wiemy jak to wszystko pogodzimy.

Co myślicie o piosenkach, których krótkie fragmenty znajdują się na początku rozdziałów?

Całusy, Milka i Molly :***