Rozdział 11

„Let her go”

Gregor

Passenger “Let her go”

„Only know you love her, when you let her go,

And you let her go...”

Opuściłem szpital wczesnym rankiem, a nasz kadrowy kierowa zawiózł mnie od razu na skocznię. Zacząłem trening, chciałem dać z siebie wszystko, jednocześnie oszczędzając siły na wieczorny konkurs. Poza skokami miałem już dość tych igrzysk i tego miejsca. Chciałbym już znaleźć się w domu, w Austrii, wypłakać się w poduszkę i zacząć resztę sezonu z nową energią.

Musiałem zapomnieć o wszystkim, ale jak zapomnieć osobę, która nauczyła mnie kochać? Przez ostatnie miesiące byłem nieczułym tyranem, a ona pozwoliła mi być sobą… Kochałem ją, pomimo wszystko, ale nie byłem jeszcze gotowy, by jej wybaczyć.

Usiadłem na belce i wykonałem mój rytuał przed skokiem. Momentalnie wszystkie emocje mnie opuściły, myśli się ulotniły. Poczułem zimny wiatr na moich policzkach, gdy nabierałem prędkości na rozbiegu. Wybiłem się i frunąłem nad zeskokiem. Serce przez tą chwilę się zatrzymało, by później gwałtownie przyspieszyć po wylądowaniu. Kochałem to uczucie, rozpierająca adrenalina, ale jednocześnie też spokój i cisza. I, nie wiem dlaczego, ale czułem dumę z wykonywania tak niebezpiecznego sportu.

xxx

Na godzinę przed konkursem wioska pod skocznią aż huczała od prowadzonych rozmów, szybkich kroków i dudniącej w którymś domku muzyki. Założyłem moje ogromne słuchawki i zacząłem się rozgrzewać. Wyłączyłem się totalnie, nie myślałem o niczym prócz ćwiczeń. Konkurs powoli się zaczynał, więc wziąłem na ramię narty i ruszyłem na górę skoczni.

Lizzie

Ewka przyszła po mnie na godzinę przed konkursem, więc pozostały czas spędziliśmy z chłopakami pod skocznią. Kadrowicze rozgrzewali się, żartowali, rozmawiali. Zachowywali się, jakby byli na treningu, a nie na igrzyskach. Widać było, że nikt nie wywierał na nich presji, a jednocześnie byli zdeterminowani, by wypaść jak najlepiej.

Chłopaki już zbierali się na skocznię, więc życzyłyśmy im powodzenia.

-I pamiętajcie o naszym motto!- przykazała Ewa.

-No oczywiście! Luz w dupie musi być!- wyszczerzył się Janek, zarzucając sobie narty na ramię.

Razem z Ewą i Dawidem, który dzisiaj nie skakał, poszłam na trybuny. Mieliśmy miejsca wśród sztabu i rodzin skoczków, więc czułam się swobodnie. Niestety zobaczyłam kogoś, kogo nie chciałam widzieć, a jednocześnie nie chciałam, by zniknął z zasięgu mego wzroku. Szedł powoli, jakby zamyślony, z nartami na ramieniu, ze spuszczoną głową. Patrzyłam na niego jak zaczarowana, a on powoli podniósł wzrok. Gdy mnie zobaczył, dostrzegłam w jego czekoladowych oczach tylko smutek. Nie było już w nich gniewu, czy bólu. Był po prostu smutek.

Z otępienia wyrwał mnie głos spikera, który zapowiedział pierwszego skoczka. Zacisnęłam kciuki , próbowałam uspokoić bijące szybko serce, ale ni potrafiłam. Moje myśli krążyły wokół niego. Stał się moim nałogiem.

Pierwszym Austriakiem na belce był Michael, który pofrunął 134 metry, ale zachwiał się przy lądowaniu. Później nadszedł czas na Polaków. Zaraz za Piotrkiem skakał Maciek, który został sklasyfikowany na szóstej pozycji. Znów zacisnęłam kciuki, gdy na belce usiadł Janek. Uzyskał 128,5 metra i uplasował się na ósmym miejscu. Wiatr pozwalał sobie na coraz więcej i kibice drżeli o los konkursu.

Z 40 numerkiem startowym skakał Thomas, który uzyskał 122 metry, ale gdy był w powietrzu strasznie nim szarpało i musiałam odwrócić. Zajął 31 miejsce, ale cieszyłam się, że wylądował bezpiecznie i nic mu się nie stało. Diethart też nie pokazał się z najlepszej strony, bo zajął dopiero 21 miejsce skokiem na 126,5 metra.

Wstrzymałam oddech podczas skoku Gregora. Leciał daleko- 132,5, ale to starczyło tylko na 11 miejsce. Musiałby stać się cud, by zdobył dzisiaj medal, ale i tak byłam dumna, że się nie poddał. O Kamila już nie drżałam, bo poleciał daleko i utrzymał pierwsze miejsce. Dawid z Ewką komentowali oczywiście wszystkie skoki, ale czasem po prostu wyłączałam się i ich nie słuchałam.

Po kilku minutach rozpoczęła się II seria i prawdziwe emocje. Janek poprawił swój wynik o metr. Przyszła kolej na Gregora, a sędziowie znów obniżyli belkę. Zastanawiałam się, jak bardzo musiało go to zirytować.

Gregor

Zobaczyłem ją przed konkursem, ale nie wiedziałem, czy to dobrze, czy źle. Wciąż o niej myślałem, co na pewno mi nie pomagało, ale jej widok dodawał mi też sił, jak wtedy na treningu.

Nawet nie wiem, kiedy minęła pierwsza seria, a ja już przygotowywałem się do mojego drugiego skoku. Wiatr dawał o sobie znać, więc sędziowie obniżyli mi belkę. „Cholera, zabiję kiedyś”, pomyślałem i przypomniałem sobie siebie kilka lat wstecz w Vikersund, kiedy nie miałem oporów przed pokazywaniem, co myślę.

Cóż, usiadłem na belce i poczułem smak tej wolności. Leciałem, po prostu chciałem się tylko nacieszyć skokiem, pogodziłem się już, że medalu nie zdobędę. Mimo to doleciałem na 130,5 metra i zająłem 2 miejsce.

Gdy zawody skończyłem na siódmej pozycji, pomyślałem, że nie jest tak źle. To są igrzyska, najwyższy poziom światowy, a trener mocno dał nam do zrozumienia, że spisał ten sezon na straty. Trudno, przestałem być maszynką do wygrywania i wszyscy powinni to zaakceptować.

Wygrał Kamil, mocno mu dziś kibicowałem, więc poszedłem mu pogratulować. Przybiłem z nim piątkę, ale on powiedział mi:

-Nie próbuj robić z siebie kogoś, kim nie jesteś. Ona cię kocha, Gregor. Nie zapomnij no tym.- Pokiwałem głową, a on odszedł na dekorację.

Jedenastka ląduje w Waszych rękach :) Piszcie co o tym wszystkim sądzicie. 

Trochę spóźnione, ale szczere życzenia: wesołych, słonecznych, pełnych najpiękniejszych chwil wakacji życzą Milka i Molly <333