Rozdział 33
„Wicked game”
Lizzie
Chris Isaak „Wicked game”
“The world was on fire and no one could save me but you.
It’s strange what desire will make foolish people do”

Gregor wyjechał do Einsiedeln na zawody Letniej Grand Prix. Początkowo

miałam jechać z nim, ale kiedy wróciliśmy z Wisły nie czułam się

najlepiej i odpoczywałam w łóżku cały ostatni tydzień. Moja walizka

była starannie spakowana, na wypadek gdybym wyzdrowiała. Ale tak się nie

stało. Od samego rana bolała mnie głowa, a kiedy tylko Gregor wyszedł,

pobiegłam szybko do toalety, bo zebrało mi się na wymioty. Nie miałam

pojęcia co się ze mną dzieje. Byłam obolała, zmęczona i trochę

przestraszona. Sięgnęłam do kieszeni po telefon i siedząc na podłodze,

zadzwoniłam do osoby, która jako jedyna mogła mi teraz pomóc.

-Thomas, pomóż mi…- wyszeptałam.- Przyjedź, proszę…

-Ale co się dzieje?- zapytał przestraszony.

-Nie wiem… po prostu przyjedź- poprosiłam jeszcze raz, a on obiecał,

że będzie za pół godziny.

Trzydzieści minut oczekiwania na Thomasa dłużyły mi się

niemiłosiernie. Nie miałam nawet siły, aby dowlec się do łóżka,

więc leżałam na podłodze.

Kiedy Thomas w końcu się pojawił, przeniósł mnie na łóżko i

zaczął wypytywać co się dzieje. Nie mogłam mu odpowiedzieć, bo sama

nie potrafiłam. Jęknęłam tylko i zwinęłam się w kłębek.

-Może pojedziemy do lekarza?- zaproponował.

-Nie…

-Pojedziemy. Chodź tu- wziął mnie na ręce i zaniósł do samochodu.

Byłam mu wdzięczna za to, że postawił na swoim, bo nie wiem, jak długo

mogłabym jeszcze wytrzymać.

-Gdzie jest Gregor?

-Pojechał na zawody- pisnęłam cicho, trzymając się za brzuch.

-I zostawił cię w takim stanie?!- podniósł lekko głos.

-Nie krzycz… rano czułam się dobrze- odpowiedziałam, a on tylko

westchnął.

Thomas zaprowadził mnie pod same drzwi gabinetu i zaczekał na korytarzu.

Lekarz wypytywał mnie o dolegliwości i wstępnie mnie zbadał. Potem

podał mi jakąś kartkę i powiedział:

-Proszę udać się do ginekologa.

Popatrzyłam na niego pytająco, ale on się tylko uśmiechnął.

Thomas zawiózł mnie do zaufanej pani ginekolog, u której spędziłam

prawie dwie godziny. Było mi trochę żal Thomasa, który uparł się, że

na mnie zaczeka. Więc pewnie umierał z nudów, kiedy ja byłam na

badaniu.

W pewnym momencie lekarka usiadła przed komputerem i wpisała do niego

jakieś dane. A później jej twarz rozświetlił uśmiech.

-Tak jak się spodziewałam- zwróciła się do mnie.- Jest pani w piątym

tygodniu ciąży.

Podsunęła mi pod nos zdjęcie USG i pokazała ciemniejszą plamę, która

miała być dzieckiem. Moim dzieckiem.

Ale zamiast się cieszyć, we mnie uderzyła fala wątpliwości.

Siedziałam wpatrzona w zdjęcie, a z moich oczu kapały łzy.

-Z badań wynika, że płód rozwija się prawidłowo. Zna pani ojca

dziecka?

-Tak… tak znam.

-Proszę pani, czy wszystko w porządku?- zapytała, widząc moją dziwną

reakcję na wieść, że zostanę mamą.

-Tak. Po prostu jestem w szoku- odpowiedziałam i wysiliłam się na

uśmiech.

-Proszę regularnie stawiać się na badania. No i niech pani uważa na

siebie.

-Dziękuję… Do widzenia- chwyciłam zdjęcie i wyszłam z gabinetu.

Thomas, widząc mnie całą zapłakaną, poderwał się z krzesła.

Podbiegłam do niego i zaczęłam szlochać w jego koszulkę. Zamknął

mnie w szczelnym uścisku. O nic nie pytał, nic nie mówił. Po prostu

czekał i dawał mi niewyobrażalne wsparcie. Wsparcie, bez którego pewnie

nie dałabym rady i rzuciła się pod pierwszy lepszy samochód.

Ja matką? Nie mieściło mi się to w głowie. Bałam się. Tysiące

wątpliwości targały moim sercem. Nie byłam gotowa do tak

odpowiedzialnej roli. Nigdy nie myślałam jak to będzie, kiedy będę

miała dziecko. A teraz nadeszło to tak szybko i niespodziewanie…

-Ja nie chcę. Nie chcę. Jeszcze nie teraz…- łkałam, ale Thomas

wziął moją twarz w dłonie i starł z moich policzków słone łzy.

-Lizzie, co się dzieje?- zapytał, patrząc na mnie tymi błękitnymi

tęczówkami. I choć naprawdę nie chciałam o tym mówić, to uległam

jego spojrzeniu i wyrzuciłam z siebie te trzy słowa. Na początku był

lekko zszokowany, ale potem jego usta wykrzywiły się w uśmiechu. Nie

mogłam pojąć dlaczego się tak szczerzy.

-To świetnie!- wykrzyknął z entuzjazmem.- Dlaczego się nie cieszysz?

Odpowiedziałam mu tylko, że „jeszcze nie chcę” i zaniosłam się

kolejnymi falami płaczu.

Thomas wziął mnie do samochodu i pojechaliśmy do jego mieszkania w

Innsbrucku.

Położyłam się na kanapie i najbliższe kilka godzin spędziłam

płacząc. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Czułam się osaczona,

a jednocześnie taka samotna… a co najgorsze, czułam, że nie potrafię

pokochać tej małej istotki, która rosła we mnie. Tej samej istotki,

która gdy tylko przyjdzie na świat pokocha mnie miłością bezgraniczną

i bezinteresowną.

Nie umiałam się zdecydować, czy wolałabym aby Gregor był tutaj ze

mną. Nie wiedziałam czy jego ramiona osłoniłyby mnie przed złem tego

świata, czy on sam byłby dla mnie lekarstwem.

Thomas zaszył się na te wszystkie godziny w kuchni. Siedział tam cicho

jak mysz. Dawał mi czas, żebym mogła pomyśleć, żeby pobyć z tym

wszystkim sam na sam. Żeby spojrzeć przyszłości prosto w oczy.

Wrócił dopiero wieczorem, kiedy już się wypłakałam i uspokoiłam. W

ręku trzymał kubek z gorącą czekoladą, który podał mi, kiedy

podniosłam się do pozycji siedzącej.

-Dziękuję- powiedziałam i wiem, że zrozumiał, że nie chodzi mi tylko

o czekoladę.

-Nie ma za co- uśmiechnął się. Domyślałam się, że w końcu o to

zapyta, ale kiedy w końcu padło to pytanie: „Dlaczego nie chcesz

dziecka?”, zupełnie się zacięłam i nie wiedziałam co odpowiedzieć.

-Lizzie, przecież wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć i wiesz, że

zawsze ci pomogę. Powiedz mi, co się dzieje?

Ale ja milczałam, bo nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. A on nie dawał

za wygraną:

-Czy między tobą a Gregorem wszystko okej?

-Tak, ale ja… ja wolałabym mieć to dziecko z tobą…

Kiedy dotarł do mnie sens tego, co przed chwilą powiedziałam, było już

za późno, żeby to cofnąć. A później zrobiliśmy cos tak impulsywnego

i nagłego, że kiedy poczułam ciepło jego ust na moich, nie byłam w

stanie zrobić nic, tylko oddać mu pocałunek i wpleść palce w jego

miękkie, jasne włosy…

---------------

Resztę zostawiamy do dyspozycji waszej wyobraźni :P

I jak myślicie? Co z tego wyniknie? Czekamy na Wasze opinie :D

Ostatnio przekroczyłyśmy barierę 10.000 wyświetleń za co gorąco Wam dziękujemy !!! Po raz kolejny musimy powiedzieć, że jesteście wspaniałe.

Po prawej pojawiła się zakładka SPAM. Stwierdziłyśmy, że się Wam przyda ;)

Pozdrawiamy, Milka i Molly :)